هدف از بحث روشنگری است و نویسنده به هیچ عنوان وابسته به جریان خاصی نیست.

قطعا احمدی نژاد مانند هر رئیس جمهور دیگری در طول حیات انقلاب اسلامی تا کنون  نقاط مثبت داشته است و هم باید نقاط مثبت را دید و گفت و هم مسائل و مشکلات قابل نقد را مورد انتقاد جدی ، سازنده و مطالبه گرایانه قرار داد.

لذا فارغ از نگاه صرف جناحی لازم است تا عملکرد او بر اساس دو معیار بررسی شود تا پس از آن نتیجه حاصل شود که چه مقدار ضعف و چه مقدار قوت در عملکرد او وجود داشته است.ابتدا باید به این مسئله پرداخت که عملکرد و حرکت او در مجموع چه مقدار با کلیت نظام جمهوری اسلامی که انتخاب رئیس جمهور و انتخاب توسط مردم ذیل آن تعریف می شود هماهنگی و سازگاری داشته است.پس از آن باید بررسی شود چه مقدار و به چه کیفیت او توانسته است به وعده های انتخاباتی اش که مردم بر اساس آنها به او اعتماد کرده و رای داده اند جامه عمل بپوشاند.

احمدی نژاد با توجه به وعده هایش توانست در حوزه رفاه اجتماعی و معیشت مردم طرح هایی مانند مسکن مهر، سهام عدالت ، هدفمندسازی یارانه ها و مواردی از این دست را تا حدود زیادی محقق کند.او تونست با طرح های زودبازده اقتصادی ، وضعیت معیشتی مردم را به ثبات نسبی برساند تا جایی که احساس می شد آنها که چندان نسبت به جمهوری اسلامی خوش بین نیستند زمینه جذب آنها به فضای انقلابی نیز فراهم شود.همچنین او موفق شد در ایامی که با فواصل نسبتا کوتاه قطعنامه های بین المللی یکی پس از دیگری بر علیه ایران صادر می شود تا حدودی وضعیت اقتصادی و رفاه عمومی اجتماعی  مردم را حفظ کند.علی رغم اینکه همزمان با نزدیک شدن به ماه های پایانی دولت دهم به دلیل تغییر اولویت ها در دولت مردمی و جایگزینی آن با حواشی مانند اختلاف میان سران قوا با کم شدن میزان مقاومت و تلاش دولت در برابر تشنجات اقتصادی درون جامعه و تغییر راه کارها،فشار اقتصادی بیش از پیش بر سطح جامعه سرازیر شد.از ضعف های دیگر او عدم فعالیت جمعی در طرح های بزرگ و استراتژیک کشوری و ملی مانند آن دسته از طرح هایی که مستلزم هماهنگی با برنامه کلان توسعه و ارتباط با سایر قوا است را می توان نام برد.